Efsane 15. (Gurbet) Şiiri - Mikdat Bal

Askerliğim bitmişti, ver elini Çaykara
Yollarımı gözleyen yoktu inanır mısın?
Şimdi ben ne ederim, düşündüm kara kara
Çünkü beni özleyen çoktu inanır mısın?

Ne anne var ne baba, bu ne biçim köy dedim
Sana gurbet göründü, hadi yola koy dedim
Düşündükçe yoruldum, yoruldukça oy dedim
Omuzumda sızlayan yüktü inanır mısın?

Çok kolay karar verdim, köyde yalnız kalınca
Ağlamaya başladım pasportumu alınca
Zordu gurbete çıkmak, hele uzak olunca
Baş uçumda vızlayan oktu inanır mısın?

Elveda memlekete, elveda akrabama
Duygularım yoğundu binerken arabama
Kavuşmuş idim artık anam ile babama
Hasret idi közleyen, yaktı inanır mısın?

Başka bir yol tutardım, bu iş bana kalaydı
Bu karar hayatımda en önemli olaydı
Kalsaydım olmaz mıydı, ama gitmek kolaydı
Büyütüp da nazlayan çekti inanır mısın?

Bu nasıl bir diyar ki, ben nerede yaşardım
Hollandaya gelmeyi, nasıl bilip başardım
Yol yordam bilmiyordum, sokaklarda şaşardım
Beni görüp izleyen baktı inanır mısın?

Hiç bir şey anlamadan, insan birden yaşlanır
Suyu sıkıldığında, her bir şeyden dışlanır
Yıllardır aynı işlem, aynı konu işlenir
Gurbet elde yazlayan bıktı inanır mısın?

Kimse tahmin edemez gönlümün yarasını
Boya ile yaşattım saçımın karasını
Çoğu gizli tutuyor yaşını, parasını
Göz yaşını gizleyen çıktı inanır mısın?

Bazıları gurbeti kolay bir şey sanırlar
Bilseniz memlekette bizi nasıl anarlar
Ölüme mahküm olur yaşlandıkça çınarlar
Yaprağını güzleyen döktü inanır mısın?