Efsal Şiiri - Sema Sabuncu Terzi

EFSAL
Beni işaretle,
Yaşanmışlığının en hüzünlü parçasında.
Ne zaman bir yağmur düşse şakaklarına,
Hatırla,
Yıkılmaz sevdamın surlarını,
Kimsenin geçemediği buğday tenime,
Nasıl geçtiğini sessizce.
Beni işaretle,
Yaşanmışlığının en hüzünlü parçasında,
Gözlerinin solmuş yeşilinde.
Hatırla,
Nasıl kederlere bölündüğümü.
Ve Tanrı bile üç şans vermiş ya insana,
Artık kendin yanacaksın şanssızlığına.
Ve bir Efsal adın,
Yüreğimi kana bulamış hatıralarda.
Ben, nasıl çakılmışsam,
Senin umursamazlığının en adi yanına,
Sen de olmayacaksın artık benim gülüşlerimde,
Güneşli günlerimde,
Kokulu bahçelerimde,
Pembe satenden sızmış seni bekleyişlerimde.
Beni işaretle,
Yaşanmışlığının en hüzünlü parçasında,
Dudağını bükmüş,
Küçük bir kızın gözyaşlarında.
Ne zaman elin gider silmek için yanaklarına,
Hatırla,
Sana olan serzenişlerimi.
Kimse göremez yüreğimin yangınlarını,
Öfkeyle büyüttüğüm acıttığım seni.
Beni işaretle,
Yaşanmışlığının en hüzünlü parçasında.
Artık küçücüksün avuçlarımda.
Ne zaman,
Harmanlanır hatıraların verimsiz topraklarda,
Sen verdikçe alırlar senden,
Koymazlar yerine yenilerini,
Ve hiç ummadığın bir anda,
Kayar ayaklarının altından,
Umut ettiğin umutların,
Hatırla.
Ve senin adın hala Efsal alarak kalacak ya yüreğimde,
Bilmem benimki ne olarak kalır seninkinde?
08 08 2010