Efsa Mektup Şiiri - Necdet Erdoğan

Zaman zamansızlığın durağı efsa
İnsan ise ayrılığın .
Bu sabah uyandığımda bir ceylan yavrusu gibi bir şeyin peşine takılıp gitmek istedim
İçimde kalan en küçük sevgiyi canıma takıp canımı camdan atamak istedim
Ürkek ve bilinçsizce yıldığım zamanların bütün ıstıraplarını kusup ölmek istedim.
İnsanların beni görmeden geçip gittiği kaldırımları uçar adım bitirmeyi
Canımın kıçına takılan kederle bütün sevgilerden geçip gitmeyi
çok istedim Taşıdığım beni çürütmeyi
Parçaladığın kalbi senin için topraga gömeyi ormanlara ağaçlara kuşlara gitmeyi istedim
Ben öldüm efsa sen öldürdün
Ve ölürken de orman olmak istedim
Gölgesinde uyuduğun bir ağaç olmak istedim.
Sensizken sen olmak istedim.
Ölürken doğmak
Doğarken dünyayı seninle bulamak istedim.