Efruz Şiiri - Fazile Aşar Aydınalp

EFRUZ

Toprak üstünde ölüler

Çürümüş yalnızlıklar yaşıyor Efrûz!

Kısık sesli ninniler büyütüyor şah damarımı.

Şaha kalkan kalbimin ağzını kapıyor ellerim,

Ellerim uyuşuyor...

Sanrılar mevsiminin sancılı bir deminde dizleri kırılıyor gönül atımın,

Vurmaya elim gitmiyor...

Sokaklar, caddeler insan kaynıyor,

Sol göğsümde tüm insanlığın yarası kanıyor.

Herkesi iliğimde hissetmenin, tüm yürekleri kaburgama yüklemenin onurlu sancısı sarsıyor, büyütüyor, insan kılıyor Efruz!

Yenilmiş, yenilenmiş

Bir ölüp, bin dirilmiş

Hüznün tatlı acısını gönle şerbet eylemişler d/okunuyor canımın canına

Canımın canı göğümü dolduruyor!

Gitmenin tüm şartları hazır!

Ayaklarım ruhumu sürüyerek metropollerin hiçlik kokan sokaklarından alıp

Antik kentlerin, eski fakat eskimeyen, virân fakat duruşu dik sokaklarına bırakıyor...

Misafirlerim gidiyor efrûz!

Tek tek uğurluyorum hepsini, bir zaman sonra seni de uğurlayacağım belli ki...

Sonsuza uğurlayacağım kalbim gibi, solup giden hafsalım  gibi, dermansız sancıyan mafsalım gibi.

Seni de uğurlayacağım Efrûz!

Göçüp giden içim gibi

Ölüm gibi!

Nemli bir smyrna akşamında, gönülden geçen kurak sözler boşaltıyor ruhumun iliğini!

Zaman çıldırmış bir umman gibi akarken, gözlerim hiçliğe b/akıyor...

Kıvrak ve durgun, olgun fakat yorgun bir bulut çörekleniyor üstüme

Kentime yağmurlar yağıyor ve  ben yiterken hayat akıyor...

Herkes gidiyor Efrûz!

Günü gelince herkes yitiyor!

Fazile Aşar Aydınalp