Efnan Şiiri - Yunus Temurçin

Efnan'ım..
oyy benim bakışları sahipsiz yârim...
secdelerimi uzatma sebebim..
yüreğini yüreğime iliştirsin diye elerimi Gökkubbeye kaldırma nedenim..

Efnan'ım..
Olmayanım..

Efnan'ım..
Rahman-ı sevdam..
Karanlık gecelerin sahibine sığınıyorum yokluğunda,
Hiç dokunmadığım,
görmediğim saçların geliyor aklıma...
Kokun düşüyor düşlerime
ve d'üşüyorum olmayışlarında...

Ahh yâr,
ahh içimin sızısı,
ahh yitik sevdam...

Efnan'ım..
ö(z) lüyorum...

Efnan’ım... Benden gidişin benim için en hayırlı olanıydı.
Şer gibi görünsede, daha sonra anladım bu ayrılığın içinde saklı olan hâyr-ı...

Ayetlere sığındım senden sonra,
Terk edilmişliğime üzülmemem gerektiğini anladım.
Okunması gereken İnşirahlar, Rûmlar, Bakaralar ve
edilmesi gereken onca dua varken;
Umut kapısında ümitsizliğe düşmek olur muydu hiç?

İstemesini bildikten sonra kabul olmayan hiçbir dua yokmuş,
gittiğinde öğrendim...
Tek başına sevmek yetmiyormuş,
Daha çok yakarmak,
secdelere kapanmak,
sabır etmek
ve istemesini bilmek gerekliymiş...

''OL'' dediğinde ve olduğunda olduğu gibi
''GİT'' dediğinde ve gittiğinde de şükür edebilmeli insan..

Sen benim gidişlerine Hamd ettiğimsin,
ömrüme dua olan yârim...