Eflatun’un Mağarası

Düşünce bahçesinde,
İki bin beş yüz yıl önce,
Bir mağara anlatmış,
Eflatun, pek çok gence.

İnsanlar bağlanmışlar,
Görünmez ipliklerle.
Tavan ve duvarlarla,
Kuşatılmış bu yerde.

Işık vururmuş, yalnız
Önlerindeki cama.
Dalmışlar, oradaki
Rengarenk kuklalara.

Ekrana ne yansırsa,
Yürekten inanmışlar.
Orada olanları,
Gerçek hayat sanmışlar.

Her birisi uyuşmuş,
Çocukluğundan beri.
Çıkmazmış mağaradan,
Bilmezmiş öteleri.

Kim yakar bilmezlermiş,
Yansıtılan ışığı.
Olmuşlar, gösterilen
Hayallerin âşığı.

Nesnelerin gölgesi,
Gerçekleri gizlermiş.
Herkes bir mağarada,
Hayalleri izlermiş.
…

Aldanırsın ışığı,
Kendin yakmazsan eğer.
Bir gerçeği keşfetmek,
Bin bir hayale değer!

Zincirini çözersen,
Mağara insanının.
Açarsın kapısını,
Gerçek bir heyecanın.

Önce afallayacak,
Gözleri kamaşacak,
Fakat kısa zamanda
Gerçeğe alışacak.

Güneşe, ağaçlara
Yıldızlara bakacak,
Bir kediyi okşayıp
Çiçeği koklayacak.

Öğrenecek bilimle
Gerçeklerin sırrını.
Mağarada çürüyen
Ömrüne acıyacak!

…

Acırım, ekranlarda
Gördüğüm çok rüyaya.
Gerçeğe yelken açtım,
Çıktım bir üst dünyaya!

Ne vampir masalları,
Ne başparmak oyunu,
Veremez asla bana,
Gerçekte bulduğumu.

Gerçek; akıl ve erdem,
Merhamet ve cesaret…
Bu gerçeğin dışında,
Pusudadır esaret.

Çıkın siz de, dostlarım,
Düşler mağarasından.
Koşar adım gidelim,
Gerçeğin arkasından!

EFLATUN: Plátō n) (d. M.Ö. 427) Filozof, matematikçi, felsefi diyaloglar yazarı. Sokrat ve öğrencisi Aristo ile birlikte, doğal felsefe, bilim ve Batı felsefesinin temellerini attı.

Orhan Seyfi Şirin