Eflatun Şiiri - Gökhan Yazıcı

Gümüştendir yüreğim
Engel tanımaz
şimşeklere uzanma arzusu.
Çarpılırda yıkılmaz,
Eller ne bilsin ki
akıl sarhoştur
Mümkün değil ayılmaz.

Yazık olmaz mı
Yüzünün ışıltısı
mızrak olunca bağrımda,
Mızrap olunca ses tellerimde
o çocuksu badem gözlerin,
Bir tatlı sitem bile edememek
Söyle; yazık olmaz mı?

Her akşam
bu sessiz gidişlerin ardından,
Sabahın bilinmeyen bir yerlerde kalışı,
Gelmeyişi,
Böyle giderken
arkana bile bakmadan,
İçimdeki tüm söylenmemiş sözler adına,
Kayıp olmaz mı?

Eflatun düşler içinde
kaybetmişim kendimi,
Birde bedenin kaybolmasın habersizce
Sayamadım bu kaçıncı adımım
sana ulaşmaya çalışan
sessizce.
Neden eflatun? Bilmiyorum.
Yeşil desem değil,
Mavi desem değil,
Net bir tavrı yok sevilmeye dair
Öyşe başitleşti ki hayat
Sen,
Ben,
Yaşamak
Ve sair.

Nasihatler, nasihatler...
Ne var ki, akıllanmadım...
Sağnak gibi sözlerime bakıp,
Bir anlam veremezsin bana.
Ben ise
bir isim bile koyamadım sana.
Öyle kendi kendime
konuşuyorum işte!
Ama yine de,
Duy beni güzel şey
Akşamları eflatun hüzünlerdeyim.
Gör beni güzel şey
Belki felaketim olacak
bir azmin içindeyim.

Eflatun...
Yine bir tereddütlü akşamın ardından,
İçimde bıçak oyuğu var.
Nisan'ın ondokuzu
Yağmur yağıyor,
Kış soğuğu var.