Eflatun Şiiri - Sülhan Yıldırım

Karanlığın yalnızlığında koşturan bir çocuk gibiydi halim
Anlam taşımayan bir oyunun gayesi kalben ne vahim
Ne gördüm, geçirdim? Şu an gördüğüm kadar ahu değillerdi
Affeyle, buklelerinin dalgası güneşin gölgesinde beni kör etti
Tek kalan canımla bu kokunun bekçiliğini yapıyorum
Lale ila gülün kavgası olsa, gamzelerine yine de bakıyorum
Azap çekmemek için, ahının mızrabıyla yürümemek için
Rüsvâ olsa bu kalem, Eflâtun'u yazmaktan yorulmaz
Issız bir çölde, berrak su dolu gönül kâsenden içmez
Nedeni sualse, kıyamaz, suretin baki sözüm fani kalsın

Kırılmak neye mahsussa kanatların dışta kalır
Izdırabın bir serap olmasını ne çok isterdim, bir bilsen!
Rana bir mana gizlenmişse gözlerine, hayal et
Isındı bakarak bu derya, ne endam, ne zerâfet
Leyla'ya baktı Mecnun, rüyaya daldı, ne letafet!
Merhamet bu kula senin elinden verilen bir sohbet
Anlamı dudaklarından, ruhu gözlerinden sirayet
Siyaset ettiyse duygular, çölü yeşertir muhabbet
Izdırabın bir serap olmasını ne çok isterdim, bir bilsen!
Neşe içine dalan hayallerindeki kuşlar nelere aşık?

25.01.2013