-Eflani* Şiiri - Gürsel Güveloğlu

Ne kadar anlatsam, ne kadar yazsam
Beni ne hallere sokar Eflani.
Gurbet harmanında savrulup tozsam,
Gelip sol yanımı yakar Eflani.

Şirin bir ilçedir, Karabük ili
Fedakâr insanı, saygıdır dili.
Şehitler adına heykel dikili
Mehmetçik parkından bakar Eflani.

Oğuzlar, Peçenek, Kıpçak boyundan
Buhara, Horasan Türk’ün soyundan.
Mertlik ve dürüstlük damlar huyundan,
Gönüller bendini yıkar Eflani.

Arpa, buğday olur dağın sayında
Karaçam bulunur, meşe, kayın da.
Baharı bitiren Temmuz ayında
Ulu yaylasına çıkar Eflani.

Çalışlar, Günlüce, Küre Türbesi
Höyükler, Örenler Asar Kalesi.
Beş vakit duyulur Hakk’ın nefesi,
Dört yanı uygarlık kokar Eflani.

Bostancılar, Esencik gölet yöresi
Ortakçılar dersen altın küresi.
Kızılcık, Fındıklı şirin deresi,
Türlü güzellikte akar Eflani.

Yüksek tepelere duman ağınca
Yağmur bulutları umut sağınca,
Mevsim hazan olup karlar yağınca
Beyaz gelinliği takar Eflani.

Eflani; özlemim, hasretim, ahım!
Ne kadar güzelsin ey benim Şahım!
Seninle aydınlık gönül dergâhım,
Yüreğim tahtında Hünkar Eflani.