Efkarında Şiiri - Evren Özcan

Efkarında sönen bilmemkaçıncı…

Bilmem ki gözü hangi ada manzarasına takılı.

Diş geçmiyor denizlere,

Dalgalanma be kardeşim.

Benim yüreğim denizden,

Ruhum denizci.

Hep başka karaları keşfetmek ister,

Dalgalanır da durur bir yandan.

A be çocukcağız,

Hangi seste suskun dilin.

“Bir rivayete göre…” diye bir başlangıç yok bende,

Bunca yaşanmışlığın içinde.

Kadeh buz da dolsa söner mi ateşi,

İner mi şişkinliği?

Ta tepeden baksan İstanbul’a bir tahtı var,

O da gitmiş elden,

Asılı duran bir kilime takılı gözlerle,

Koca padişah tespihleriyle…

Sayma gitsin günleri,

Sana deseler bin on bin yüz bin.

Haydi saydın diyelim,

Haydi erdin Mevla’ya,

Hiç yüzün var mı,

Hiç sözün var mı?

Bu efkarında yanan bilmemkaçıncı…

Bilmem şehrin hangi yanında nefes alışı…

Artık sobalar yanmıyor,

Onlar gibi unutulan ben,

İsli ben,

Cayır cayır…

Sevinir duysa sözlerimden,

Hangi gaddar sevdaya binaen.

Yokluktur sevdaları besleyen.

Ekmeğe, suya…

Hatta yokluktur,

Bir başınalıktır,

Hatta korkudur.

Suyun iki kıyısıdır,

Aynı teli tıngırdatan.

Cumbalı bir evi vardır onun,

Diyelim sana mendil attı,

Dokunamazsın,

Haramdır.

Tez kapattığı şemsiyesini açar,

Saçını döker,

Yüzünü örter,

Çeker gider.

Efkarında sayamadım bilmem bu kaçıncı…

Bilmem kime güzel söylüyor.

Evren Özcan

07.03.2012 Çrş 23:50