Efkâr Tepesi Şiiri - Kubilay Demirkaya

Destanı nı yazmak ister
Öz kalemiyle
Öz deyimiyle
Herkesi sevmek ister efkar tepesi

Başı dumanlı küt gibi sarhoş
Kusluk vaktinde
Kuşlar hevesle gelir yel estiginde
Gün kararmıyor burada
Aydınlık güneşli pencereden bakar gülüşüyle
Ne içten bir yer
Efkar toplar baharda kışta
Gel kaderini bir kaç kadehle dağıtalım der.
Anlatalım sitemleri sıcak güllerin göğsünde
Bakar bana ıstırap, mesgul olsada tümden
Öğrenelim sırrını mukadderetinden!

Çekilin, kesmeyin rüzgarın hırçın kokusunu
Yetişeceği yer var!
Tutmuş birini bekler, gidenide kucaklar
Nadide çiçekler yamacında...
Güneşin doğduğu yerden
Harıl harıl uyku toplar sevinçler ikliminden
Sevecen çiçekler koku sunar
Sevginin hünerinden!

Bir ev bakar karşıdan yüreğinin içine
Önünde bahçe
Bahçede ağaçların gülüşü ve gölgesi
Dokunur muhabbetin göğsüne lehçe lehçe

Cavan bulağının hafiften kalabalık sesi
Suyuna dokundukça damağına buz çarpar
Çokça üzülür.
Köpürür.
Sonsuz dirayetin hükmünü
Mekanı daim/ parrlatır yüzünü
Bütünleşir dalga dalga ciğer nefesim.
Der:' burası benim yerim
Bakışım gönülden gönüller serinletirim
Yeşil atlastan örülmüş benim kilimim'
Volkan gibi taşar yüreği
Akşamı sessiz,
Sabahı müddetsiz,
Olmamalı sensiz ve bensiz
Ve de sırrı, değerinde saklı bir yer,
Destanını yazmak ister
Öz kalemiyle, öz elemiyle
Efkariyla sevinip gülmek ister efkar tepesi