Efkar Tepesi Şiiri - Şinasi Duman

Sen romanlar yazdırdın
Sen aşıklara ev sahibi.
Sen şahit oldun söylenemeyenlere...

Sarmaş dolaştı da ruhumuz,
Değmiyordu bile ellerimiz...

Sarılasın geliyordu da,
Müsaade etmiyordu Efkar Tepesi...

Palamut bahanesiydi işin,
Sıkacaktım kollarımda seni
Hiç bırakmadan sonsuza kadar.
Girdi araya Efkar Tepesi.

Utanmışlığından sızan terin,
En güzel parfümdü benim için.
Kavuşmayan, kavuşturmayan utansın...

İkimizi bir araya getir
“Keşke” demeyeceğiz bir daha,
Efkar Tepesi...

Şinasi DUMAN