Efkar-ı Sükut Şiiri - Nuh Comba

Ey Yar !
Efkar-ı sükutum soldururken benzimi
Keşmekeş içinde bütün duygularım
Üstüm başım param parça
Çaresizlik bir ur gibi içimde
Titriyor buzlar içinde
Pişiyorum

İhtiyar, yorgun bedenime çatı ayazı vururken
Uykusuz gecelerim de don yemiş yaprak gibi
Süzüle süzüle dü/şüyorum
Tek başıma yapa yalnız yerin en ıssız dibine
Düşüyorum

Ağzını açmış bekleşiyor ’leş kargaları’
Çıngı çıngı ateş saçıyor alevlenmiş gözleri
Salya sümük homur homur ötüyor
Vurdukça gagasını Gönlümde hançer yarası izleri
Dert acısı, çile, ızdırap
Çekiyorum

Zemheri ayazı kavururken Gecenin kuytusunda
Köz karası elim yüzüm bir ben varım benden içeri
Kocaman cüssenin İçinde bölük pürcük yakasız gömlek
Biçiyorum

Düş yakamdan ey sefalet ben kendi derdime düşmüşüm
Ciğerim alevl alev yanarken an be an tırnaklarımla
Dermansız yaramla dert badesi
İçiyorum

Ne o
Ezan sesi duyar gibiyim
Gök kubbe semaları çınıl çınıl çınlıyor
Yeniden doğacak güneşi müjdeler gibi
Zikre daldı bir anda kurtlar kuşlar,
Her taraf cıvıl cıvıl
Bir anda sürura erdi ruhum
İçim kıpır kıpır kaynıyor
Bütün engelleri gün doğarken
Aşıyorum

Nuh Comba