Efkar-ı Muhabbet Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Bu akşam evde yokum.
Efkardayım misafirlikte.
Saatlerce oturup düşüncelerle,
Vakti geçiştiriyoruz efkarla.
Senin de hiç tadın yokmuş be efkar.
Hiç konuşmaz, hep susarsın.
Aklıma düşünce, bir daha çıkmazsın.
Neden böyle yapıyorsun, ağlatıyorsun.
Hani!
Çaylarımız nerede efkar?
Bir sigara, bir sigara daha.
Efkar bırakmıyor içelim diyor.
Sevdayı düşünüp hüzünlenince,
“Gözüme toz kaçtı da ondan” be efkar.
Biz seninle kaç yıllık arkadaşız?
Kaç günümüz döndü geceye,
Kaç gün ağladık ayrılığa?
Geceleri uyanık, gündüz uyurduk.
Kaç gece sabahladık hüzne, kedere?
Ah efkar!
Bilir misin sevdayı, yanmayı,kavrulmayı?
Ateşin kor ettiği okyanusları,
Saatleri, mesafeyi,
Zamanı durdurmayı bilir misin?
Bilemezsin tabii.
Nasıl bilebilirsin ki zaten.
Bilsen, benimle olmazdın.
Beni buralara sürüklemez,
Sevdiğimle bırakırdın.
Ama,
Yine de seviniyorum be efkar.
Az kaldı.
Çok az kaldı seni terk etmeme.
Başkasına git.
Yalnız kal, ne yaparsan yap.
Seninle olan zamanım,
Doldu, doluyor,
Efkar-ı muhabbet yapamam artık.