Efkar Bastı Şiiri - Halil Kıvrık

Kendimi topladığımı zandettiğimde
efkar dağıttı yaz akşamını
ertesi güne başlamadan önce sincabın şaşkın bakışı duruyordu
boş şişelerde dolu gözleriyle
halime ağladı içimin kemirgenleri

Sedir ağaçlarının gölgesinde yalan zamandı
kendimden
yani
odun kafamdan bi çeki düzensiz ağırlığı kaldıramadım gerisin geri

Kurtulmayı istedim
rakıya medet düştü
başladım bu türküye
uzun uzun
temiz hava çektim
senden
Ayrılalı hayli değişmiş mevsimlerde

hıdırellez nedir bilirmisiniz
zemherimin kuzeni
akciğerlerimi üşütmüşüm
kesik kesik soluklanıyor zihnim

Ağaçları ormana bıraktım
sen yalnız döndün aşka gülüm dedim serhoş kafayla
geride kalanlar çöreklendi
birkaç saatte aylar geçti gözönünden
ayrık ayrık kozalaklar ha düştü ha düşecek beynimden
durmuşum ağacın altında
düş(ey) çekimindeyim

darmadağındım
mülteci kampımda mesire olmuş
haberim yok serilmişim gölgeme

en çok
neden çok ağladığım merak edilmiş

ayıldığımda yanıtladım
içimin kirini yıkarken gözüme sabun köpüğü kaçtı,canım yandı ondandır dedim

Sen boynunu büktü/n

iki çarpı bir eşittir bir ben olamadım

yaşamın değil
şiirin;
parasız zamparasıyım şimdi
paradan ifrit duyduğum için
iffet arıyorum düşüncede