Efkâr Şiiri - Muhammed Gözübüyük

Yine efkarlandı,divâne gönlüm
Elâ gözlü yârimi hatırladım
Sararıp soldu gül yüzüm,
Yaşlarla doldu iki gözüm,

İçten,içe benliğimi kemirir
Istırap ve hüzün.
Dağ olsa,dayanamaz çekmekten
Erirdi,yürek sızımı.
Gel ne olur,gelde güldür yüzümü.

Ey benim,elâ gözlü; kınalı kuzum
Gerçek aşkım,yürek sızım,
Sensiz geçen bir ömür,
Bana ancak,verir ıstırap ve hüzün.

Şu gurbet diyârında,
Sensiz,sessiz ve kimsesizim.