Efil Efil Şiiri - Mevlüde Düzdaş

Bir istanbul özlemi duman duman başımda
sakin sessiz görunen egenin kumsalinda
şenleniyor gözlerim ruh asi dinlemiyor
dize dize nağmeler dil şarkı söylemiyor

vedalar uzer beni gizliyorum annemden
her sabah uyanıpta dertleşirken zeyneple
o kuçucuk yureği sarmalanmış kederle
umudum duvarları yıkılıyor gunume

ya babamda ölurse diyorsunya sen bana
acımasız ayberksler çarpıyorlar dunyama
ah kuçugum dertlerin bana gelsin diyorum
bal koysamda soframa inan zehir yiyorum

sağım solum arsenik ne diyebilirim sana
Dinle bak bebeğim bu dunya uymaz bana
Gidiyorken yanımdan bıraktığın kederle
efil efil yanıyor yureğim dertlerinle

sohbet ederken senle eşitledim yaşımı
ellerimde huzun var okşayamam saçını
yorgun kırgın halimle inanki bitabım ben
Taşıyamaz oldum bu dert görmuş başımı