Efendinin Kölesi Şiiri - Altan İlhan Arslan

Bakma öyle, nedensiz bakışlarına hayat serilmeyecek.
Sana tılsımı yok! Yedi yüz yıl ömür verilse.
Sen! Mananın çürüyen veremli hali
Düşüne günah çökmüş postuna toprak bile değmeyecek.
Senin için sırra kadem geceyi sakladı.
Her türden bir acı ve ürkünç bir vahşetin
Bağırsağından, dehşetini mayaladı.
Dinme öyle, gölgesinden çekil bir an bile kalma hakikatin
Sana yok içinde zerre tanrıdan bir insaf
Bu gün gibi daha dünden senin dersin yazılmıştı.
Ne çok çalışmışsın efendinin kölesi.

Sen, elinde metanın soğukluğu güneşi avucunda sanan!
Üstüne kurduğun bu şehirler, topraktan aldığın ne varsa!
Göğü yırtan çelik kanatlara ve denizi yaran
İlmine övgüler, seciyeler yazan, şeri-an!
Sen balçığın canı bastığın yere sığınma.
Bir bucağa okyanus, yokluğun içine ülke
Varlığın sebebini aklına
Kabil'den buyana bir an bile koyamazsın.