Efendim; Sen Doğdun Dünya Gülümsedi Şiir ...

Bir gece… Ayın, kalpleri mühür tutmuşların üstüne güneş gibi doğduğu bir gece… Yeryüzü nefesini tutmuş. Gökyüzü sabırsızlanmakta. Kainatın kalbi atmayı unutmuş. Her yanından sessizlik akıyor dünyanın. Rahmet yağıyor her yere. Meleklerde bir sevinç. Bir yetim doğuyor. O doğuyor. Dünyanın nabzına bakın, atıyor mu? Her şey O’nun doğumuna şükrederek secdeye kapanmış. Haber salın Medine’ye, Bedir’e, Uhud’a, Hendek’e, kuşlara, kurtlara, yaratılmışlara. Deyin ki, dünyanın bahtını ağartacak, yeryüzünü güzelliğiyle onaracak Nebi, Allah’ın sevgilisi doğdu. Kapı kapı, ev ev dolaşın ve O’nun doğumunu müjdeleyin.

Efendim, Sen doğdun dünya gülümsedi. Sen doğdun, yalnızlar, öksüzler, yetimler, ezilenler sevindi. Sen doğdun, gözlerimizdeki gözyaşlarımız bile tebessüm etti. Sen doğdun Efendim.

Mekke sıcak. Çocuklar uyuyamıyor sıcaktan. Herkes çocuğunu sütanneye veriyor. Ama Seni kimse almıyor. Neden Efendim? Yetim olduğun için mi? Babasızlığını ilk o zaman mı hissettin Efendim? Ama Allah var, senin yardımcın O’dur. Bir kadın: Halime binti Zueyb. Seni almayı kabul ediyor. Halime Seni kucağına aldığında yeryüzü seviniyor. Yüzü gülüyor güneşin. Beni Sa’d yurduna bereket geliyor varlığınla. Senin hürmetineydi hepsi.

Annen Amine’yle Medine yolundasın. Ümmü Eymen sizinle beraber. Babanın kabrindesin. Kalbinden dualar geçiyor babana. Yüzünde babasızlığın derin izleri. Senin için nasıl acıdıysa bizim de içimiz öyle acıdı Efendim. Sen üzüldün dünyanın nefesi kesildi. Mekke’ye dönüş yolunda annen de Rahman’a ulaştı. Ebva’da kalbine öksüzlüğün hüznü düştü. O an orada olsak, bir çift söz söylemeye kalkışsak, yarılırdı dudaklarımız.