Efendim sav Şiiri - Selva Durmazemir

Âlemlere sultansın ruhlara ab ı hayat
Efendim sensiz kaldık yoksun on dört asırdır
Sensizlik diyarında sus pus olmuş kâinat
Öyle muhtacız sana şimdi zaman âhirdir

Biz senin gül devrini göremedik sevgili
Hayatını dinledik yıllarca dilden dile
Ömrümüzü yoluna seremedik sevgili
Nolur affeyle bizi bırakma yaban ele

Ashabın huzurunda tam bir edep timsali
Kımisi saygısından ağzında taş tutardı
Başlarında bir kuş var uçacakmış misâli
Vahyin soluklarında nefesleri tutardı

Hane i saadette şefkatli bir baba
Eşlerinin yanında âşık olunan bir eş
Böylesine bir eşi görmemişti bu dünya
Bir aile reisi tam da meleklere eş

Çocuklara şefkatin o kadar fazlaydı ki
Kız çocukları tıpkı gözünde nur damlası
Hepsi de huzurunda öyle bir nazlıydı ki
O küçük gönüllerde vardı Rasul sevdası

Deve seni görünce gözünden yaş süzüldü
Belli ki sahibini şikayet ediyordu
O şefkâtli yüreğin o an ne çok üzüldü
Merhamet pınarında dertler hep bitiyordu

Gözümün nuru dedin güzel koku ve namaz
Kadın da değerliydi azizdi nazarında
Toprağa gömülürken ağlarken avaz avaz
Seref bulduk Efendim sav bu dünya pazarında

Çokça namaz kılmaktan topukların şişerdi
Namazla kavuşurdun O Rahmanurrahime
İçinden gelen sese lain şeytan şaşardı
Ulaşırdın böylece sırat ı müstakime

Sevdalı gönüllerde hasretin hiç bitmiyor
Ümmetin senin için gözyaşları döküyor
Efendim, anlatmaya kelimeler yetmiyor
Acziyetim her daim şu boynumu büküyor

Selva Durmaz Emir