Efendim (Sav) Şiiri - Hasan Karakaya

Başımın tacısın gönlüme ilaç
Aşkınla yanmışım sonsuz EFENDİM
Gözümde incisin dilimde miraç
Hayatım manasız sensiz EFENDİM

Güllerin rengisin kokusu sensin
Rabbimin sevdigi canım EFENDIM
Onsekiz bin alemin dokusu sensin
Senin aşkın ile varım EFENDİM

Havada bulutsun arzında umut
Rahmet olup bize yagdın EFENDIM
Aşkından önünde egilen uhut
İnlerken duyuldu sesi EFENDİM

Nice gafiller var karşı tuttular
Onlar kıymetini bilmez EFENDIM
Seninle yeşerdi bütün umutlar
Daldal oldu sürüp geldi EFENDİM

Yoluna bakmaktan usanmaz gözler
Bir kere uzaktan görün EFENDIM
Derdinle dertlenen yanan şu özler
Bir damla şefaat bekler EFENDİM

Peygamber olunca tam kırk yaşında
Teblige başladın geldin EFENDİM
Firdevs cennetinde kevser başında
Sancagı elinde bekler EFENDIM

Ne güzel huyun var ahlakın temiz
Ümmetine örnek oldun EFENDIM
En güzel hatiptin konuşman veciz
Yüreklere bir bir doldun EFENDİM

Sınırsız gökyüzü sonsuz bir feza
Uymamak yoluna eza EFENDIM
Bin türlü bitmeyen çeksemde ceza
Aşkından vazgeçmem keza EFENDİM

Bütün nurlar sende yok olur biter
Görünce şevkinde söner EFENDIM
Kurtuluş ümidi içinde titrer
Bin yıllık yolundan döner EFENDİM

Ne cennet isterim nede bir saray
Nur yüzün cemalin yeter EFENDIM
Çıkmaz sokaktayım halim bin beter
Aşkınla bir karar ferman EFENDİM

Kelime yetersiz sözler manasız
İçimde fırtına eser EFENDIM
Yazılan her şeyim belki zamansız
Tükendi nefesim keser EFENDİM

Yansamda içimde bacam kapkara
Nurunla ateşim söndür EFENDIM
Ayagım kayarda düşersem dara
Yönümü rabbıma döndür EFENDİM

Hasan KARAKAYA Fransa