Efendim Sana Şiiri - Hasan Karakaya

Mustafa yaralı, yaralı dostum,
Hakka gönül açtım kendime küstüm,
Konuş sen üstadım ben ise sustum,
Tükendi sözlerim bitti efendim.

Pazara çıksamda kimse almıyor!
Söylenen sözlerim sırda kalmıyor:
Yapıştı yakama asla salmıyor,
Gönlümde hasretin kaldı efendim.

Gül kokunu alsam yürekte özlem!
Hertaraf yokuşta neresi düzlem?
Bir işaret buyur açılsın gözlem,
Bu sine bu ruha yüktür efendim.

Asırlar sonrası bir aşk haliyle,
Sevgiler yollarım sevda diliyle,
Bir işaret buyur kutlu eliyle,
Yoluna turabım yolda efendim.

Ne bir kelam yeter ne söz anlatır,
Sedece içimde ’’hasret’’ kaynatır,
Bu nefsim dünyada gönül oynatır,
Elimden tutmassan benim efendim.

Dünya ‘’sana’’ hasret semada aşık,
Hayatım çözülmez karma karışık,
Sensin bana rehber sen bana ışık,
Sensiz dünya zindan bana efendim.

Bilmemki bu sevda nasıl bitecek?
Nefsim beni bitmez nara itecek,
Seni gören gözler elbet gülecek!
Birkez olsun bana görün efendim.

Şairsen şiire besteye getir,
Al beni nefsimden hasrete götür,
Dayanamam artık bu işi bitir,
Yaşamak dünyada zordur efendim.

Hasan Karakaya 26 05 2011 Strasbourg
,