Efendim Şiiri - Ayhan Selçuk

Bir dala takılmış eşimin beyaz örtüsü
Kırılmış miras kalan en temiz öyküsü
Dağda taşta söylenir olmuş davamızın türküsü
Şehre değil yüreklere inemedik efendim

Anlata bilseydik seni ve pak zevceni
Yaşaya bilseydik bıraktığın en pak cevheri
Bir solukta baştan başa unutalı geçmişimizi
Sana da derdine de yabancı olduk efendim

Oysa ne sancılar çekmiştin hendek toprağında
Biri gösterirken tek taşı açlıktan kıvrandığında
Üzerinde toprak izi, belinde iki taş duruyordu ya
Ne o toprak nede o taşlardan biri olabildik efendim

Ah efendim diller nasılda gizli yalana alışmış
Bilmeden nankör nefsimiz kendini Müslüman sanmış
Ne cinlikler düşünürken aklımız dünyada kalmış
Kılınan yüce mabet kaçmış bizden efendim

Sen yoktun diye Bilal yerlere yıkılırdı her anıldığında
Koca Ömer canlara kıyarım diyordu yokluğuna dayanamayınca
Binlerce nefisperest bilmeden doğururken bezmiş ana
Yazık ki seni gerçek sevgi ile sevemedik efendim

Bir güzel var sevgisi yönümü sana döndürecek
Bir inayet güzel kalbine oda sana gelecek
Sevginle yanarken yüreği senden bir damla gerçek
Gönderirsen bizde sana meftun oluruz efendim

Bırakma bizi bu yalanını anlayamadığımız kervanda
Tut kolumuzdan at aşkının eşsiz nurdan otağına
Kimi Leyla olduk kimi mecnun bu sonsuz sanılan yolda
Bizi de kardeşim deyip sahiplen ne olur efendim