Efendim Şiiri - Şakir Kurtulmuş

kimsenin bilmediği sırlar açıldı
kimsenin görmediği rüyalar
kendi başına dağlarda
düşüncenin menzilinde yakarışında rabbine
yalnız seni tanıdı dağlarda hıçkırıklar
yalnız seni kucakladı gökte yıldızlar

gecenin koyu karanlığında
beyaz bir bulut kucakladı
yağmurun ses tellerinden geçerken
tutunduğumuz ince çizgi
ne kadar has ve kavi bir halat
denizin tuzlu iyot kokulu
suyu yükselirken tepelerden
ellerinde toprak kokusu
ayaklarında sızılar

renklere toprak boyası sürülmüş
bahçelerimiz yeşil yeşil
geceyi ve gündüzü aydınlatan nur ile
şimşeklerin,bulutların üzerinde izin

çok mahcubum
çiçeklere,denize,kuşlara tutkuluyum
bir de bahara
seni andıkça hasretim yol aldıkça
bahar yarasından uzanır bir fidan
bir benim kalan gölgesinde baharın
çok mahcubum efendim
başım eğik olsa da
duaların zenginliğinde
her sabah gün doğumunda
yeni bahara giden yolda

haykırışlar gitgide çoğalan
dağın eteklerinde gözyaşları
senin isminle yücelen sevda ile
varlığınla ruhum
mağaranın sızısına
kalbine uzanan yolculuğa hasret
biçareyim.

şefaatine mazhar olma duasıyla
mahçubum efendim