Efendim 4 Şiiri - Burak Göç

Kumların kızgın yüzünde yankılanan bir ufuk
Eskimeyen bir tarihte, zamanın beslediği çocuk
Karanlıkların ve gölgelerin o çocuktan kaçışı var
Ve kavuşmak için ona, insanlığın yarışı var
Ahenkli ve renkli bir tablo büyüyor kumdan
Tuba büyüyor, alıyor öcünü zakkumdan
Büyüyor nesiller çınar ağacının yapraklarına
Büyüyor ebedi müjdenin o kadim topraklarına
Bir bahar muştusu büyüyor yanaklarında
Kırmızı bir kederin naraları var dudaklarında
Hicranın bulvarları soğuk, duvarları kalın
İnsanların sesleri boğuk, ayakları yalın
Ve bir ses büyüyor birden oradan
Kalplerin hatıralarını işitir, kalpleri yaradan
Ve bir sükut büyüyor akılların dizgininde
Bir sükut zalimin zulmünde, kindarın kininde
Gözler önünde, cehlin burnunun dibinde
İlim büyüyor o saadetin kaynağından
Ve bir yakarış büyüyor Hira Dağından
O çocukla titreşiyor kumlarda hayaller
Duaya uzanıyor, eskiden kan kokan eller
Müjdeyle gelen müjdeci, o farklı bir çocuk
Alem ismini hifzetti, biz unutuyoruz ne çabuk!
Büyüyor içimizde zamanın beslediği ulvi ufuk
Kumlardan kâinata yükselen o kadim çocuk...