Efendim Şiiri - İlk Damla

Efendim,
Aynı dönemde yaşasa idik yanına gelirdim.
Yaymakla mükellef kılındığın dinden dolayı değil,
Kendimden dolayı.
Beni sever miydin bilmiyorum,
Ancak biliyorum ki yanına gelişimi de reddetmezdin.
Seni yalnız bulduğum bir anda sokulurdum yanına,
İlk başta halini hatırını sorar,
Sonradan anlatmaya başlardım.
Herhalde ilk başta havadan sudan konuşurdum,
Utanırdım, sıkılırdım, kendimi sorgulardım.
‘Gerçekten meşgul etmeye değer mi?’
Biliyorum ki dinlerdin.
Ne kadar saçmalarsam saçmalayayım,
Ümmetinden bir kız olduğum için dinlerdin.
Çünkü sen Ümmetini seversin.
Akıl sorardım sana.
‘Efendim, çok başı boş kaldım,
Ne yapacağımı bilmiyorum.
Ne anam-babamdır bana bir derman ne de fikriyatım.
Yaradan’a açıyorum ellerimi,
Ve senin yanına geliyorum,
Yaradan’ın en sevdiğine.
Efendim, derdim kelimelerle anlatılmaz,
Keşke kalbimi söküp sana sunsam,
Keşke düşüncelerime şekil versem,
Ve sana tek tek göstersem.
İşte şurada, kalbimin şu siyah tarafında bunu hissettim,
Ve işte düşüncelerimin düğümü şu tarafta.
Sana baksam, beni anlasan.
Bilirim ki beni doğuran beni anlamaz.
Beni Yaradan anlar,
Bir de Habibisi.
Ey Habibetullah!
Gözlerime bak ve gör bendenizi,
Ben anlatamayacak kadar acizim.
Yaratılışım bu ancak isyanım yok!
Herhalde ancak senin dizinin dibinde buluyorum benliğimi,
Ancak secdede çözülüyor bu düğüm.
Efendim, yalvarırım gözlerime bak.’
Dinlerdin beni biliyorum.
Bakardın belki gözlerime uzun uzun.
Ne derdin kestiremiyorum.
Ancak anlardın.
Sütünü emdiğim anamın anlamadığını sen anlardın.
Ancak ne aynı asırdayız ne de ben senin dizinin dibindeyim.
Sana belki de en yakın olduğum an,
Kabrinin karşısında okuduğum Amenarrasulü.
Efendim, kıskanıyorum yanında oluşlarını,
Vallahi içim eriyor.
Ancak biliyorum hakkaniyet sahibi Hak,
Cehenneme gitsem bile izletecek bugünü bana.
Ve belki sorar,
‘Habibimin yanında bu kadar çok olmak isterken,
Bu terazinin hali nice?’
‘Rabbim’ derim.
‘Bir yanımda Kur’an’ın bir yanımda sünnet,
Ancak her zaman eksik başım,
Sen affet.’