“Efendim! ”
Sen kokan bahçeden…
Sinmesi için; sineme
Bir “gül” dersem!
Bir el versen de;
Efkârına dönüşsüz gelsem.
“Efendim! ”
Bu ne biçim bir “düş”tü…
Feraset unuttu;
Mana boşluğa düştü!
Vicdanda kalkınca rafa;
Şeytanlar başa üşüştü.
“Efendim! ”
Sensiz âlemler hiç…
Alemler yere düştü,
Girmeden ateşe gönüller;
Sana gelmek düş’müş…
Bu sevda içime düştü!
Kayıt Tarihi : 13.8.2014 11:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!