Efendim Şiiri - İzzettin Coşkun

Bazen göz gözü görmez
Söz sözü duymaz
Yürek kör, gariban..
Kimliğin fakir fukara.

Göz göze yetim
Söz söze hasret
sevdalar sahnesiz
yüreğimle dileniyorum sana efendim.
Her dakikam senle meşgul
Senle sımsıkı kuşanmışım
bir yaşam garipliğine
Tuhaf bir yenilgiye efendim.
Efendi efendi
Acı acına...

Beni böyle bırakma
Bu Filistinli ürkekliğime ver
Afrikalı gözlerimi afeyle
Diyarbekir gibi direngenim ha
Daha düşmedim Efendim
Kobanê gibiyim
Hırçın ve yaralı
ve düşmezim...

Allah u Muhammed aşkına
Beni böyle yaşamsız
böyle amaçsız,
Böyle karşılıksız bırakma.
Beni ben/siz bırakma...

Bir tebessümün için ne gerek efendim.?
Uzaklarda
ve hatta çok uzaklarda olsan
Seni hiç görmesem de
Seni öyle bir yaşatıyorum ki
Ne anlatılması mümkün
Ne anlaşılması.

Gerçekten aşk var mı Efendim
Sevdiğini yüreğinde yaşatabilenin midir.?
Aşkın sonsuzluk mertebesi zehir zemberekli midir?
Efendim orda mısınız?
Ben seni sevmenin her türlüsünü
Her halini,
varlığını,
yokluğunu
içinde sen varsın diye sevdim
Senle sabahları,
uykuları
Senle ayrılığı, kavgayı
Senle "besmele" çektim ilklerime
Esirgemeyen
ve bağışlamayan dergâhına
terk eylemişim efendim.

Çikas zore ezbeni
Mirov bindestê zalima bi
Miho bindestê Leyla û Zînê bi
Ezbeni çima wilo direvî
Were piruç bike sondamin
Ez ji insanim
ji ber min baz nede
Çima wilo ser dilemin dikeliqî
Çima wilo ji bîra min naderkevî
Ez Kurdistan a bindest im
Li Çul u çîya Memê Alan im
Mi go mirov evindar be
Gelo Ew kes azad e

Dilemin ji te re azade
Ma ne bese ev kas
Çiroka min bêdeng tê nivîsandin
Heta ji kul u xemên vî dilî
Feqiye Teyran ji hûr dinale
Heta ehmedî xane digirî

Lê mirov evindarê axa bi xweşe
Lê mirov evindarê welat bi xweşe
Dilê mirov de Kurdistan hebi
Dilê miho de hevaltî hebi xweşe
Mirov weli azade hedî hew
Weke hevalên şoreşger dimeşi
Hêz u ramanê mirov kur dimîne