Efendim Şiiri - Nurefşan Karakaş

Efendim!
Halimiz Sana âyân.
Cümlelerde kalan “ümmet” kelamını, idrak edemiyoruz.
Belki de, hiç hoşlanmadığın amelleri yapmaktayız.
Senin sahabelerinden olsaydık, yüzünün kızardığından anlardık işlerimizden hoşnut olmadığını.
Maalesef ki böyle bir şansımız da yok!
Bu yüzden Sen, üzerimizden yardım elini çekme!
Yapacağımız nahoş amellere karşı manevî setler koy!
Bizi Senin muhabbetinden mahrum eyleme!
Nitekim senin sevgini tadamayan hiçbir sevgiyi tatmamış demektir.
Zira bütün sevgilerin kaynağı, bütün aşkların membaı Sensin!
Öyle ki, Yaradan, Senin sevginin üzerine inşa etmiş yeri ve göğü.
Tek sevgili Senmişsin O’nun katında.

Sen her adımında ümmetini düşünürken,
Gecelerce “Ümmetî Ümmetî” diye ağlarken,
Ümmetin, Sana yani, alemlerin yaratılma sebebine sırt çeviriyor.
Sen ümmetine ve ümmetinin ahvaline sızım sızım inlerken,
Ümmetin olan bizler, nefsimizin peşinden koşuyoruz delice…
Birde en kötüsü nedir biliyor musun Efendim?
Aramızda Senin ümmetin olduğunun farkına varamamışlar da var.
Sinagogda Haham, Kilisede Papaz ağlıyor, fakat beyhude…
Yıllar bomboş geçmiş, sürünmüşler dünya zindanlarında sefilâne.
Halbuki Seni ve Yaratanı tanıyanlar dünya zindanlarını saraylara çevirmiş.
Eleme gülmüş geçmiş, kefene sarılmış ve bu cihandan göçüp gitmişler.

Evet, senin ümmetiniz şerefle…
Yaratana binlerce şükür ki bizi seninle şereflendirmiş…

Efendim!
Bekleşiyoruz senin emrine kemerbeste…
Yaşat bize, Sana layık ümmetliği mesrurâne…