Taşlı tarlalarda yırtılan postallar,
Ellerinde patlayan nasırlarla,
Doymayan karınlarıyla,
Tok gözlü insanlar...
Ne suçunuz vardı?
Şehire itildiniz.
Betona boğuldunuz.
Nan-ı namerte muhtaç oldunuz.
Açlıkta çocuklarınız öldü.
Hor görüldünüz.
Gururunuz paraya ezildi.
Cehaletle suçlandınız.
Dönecek takatiniz kalmadı,
Yiyecek ekmeğiniz...
Namusu sattınız!
Doymadınız...
Kendinizi yaktınız!
Ölmediniz...
Çocuklarınız yetim kaldı,
Okuyamadınız.
Boğuldunuz büyük şehirde.
Birliğiniz-Dirliğiniz kalmadı.
Tohumunuz şehire düştü,
Orada yeşerecek.
Yıkılsada eviniz,
Budansa da dalınız,
Kurusa da kökünüz,
Orada öleceksiniz.
Kayıt Tarihi : 8.5.2007 17:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
oktay çöteli-Elazığ
ve birgün mutlaka doyacak insanımız köyünde...
TÜM YORUMLAR (5)