Efeler Şiiri - Adem Uysal

kara bulutlar çökmüştü üzerine Anadolu'nun,
düşman çizmeleriyle kirlenmişti topraklarımız.
gitmeye niyeti yoktu,işgalcilerin.
evlerindeymiş gibi rahattılar!
hesabı sorulmalıydı,
silahsız insanlara kurşun sıkmanın.
askerimiz vardı az çok,
lakin silah yoktu,
mühimmat yoktu!
bizde olan tek şey inançtı.
vefakar kadınlarımız,
canla başla,
mehmetçiğe yardım ettiler.
yaralıların yarasını sardılar!
sırtlarıyla cephane taşıdılar.
eli öpülesi analarımız.
düşman her yeri tarumar etmiş,
taş üstünde taş bırakmamıştı.
yakıp yıkmıştı bahçeleri, bağları.
karşısına, kim çıkarsa,
yaşlı, çocuk ve kadın demeden,
hepsini kurşuna dizmişti.
kimilerini bir binaya kapatıp yakmış,
zavallı kadınların,
cansız bedenlerine,
tecavüz etmişlerdi.
düşman işgaline,artık 'Dur' denmeliydi.
öyle oldu,
ve harekat başladı.
bir yandan mehmetçik, bir yandan efeler,
taarruza geçtiler, millet seferber oldu,
dağlarda efeler ve kızanları,
korku saldılar düşmanın yüreğine.
özellikle ege'deki işgalciler
kaçıp gittiler, arkalarına bakmadan!
gerekirse, aynı şeyi,
yine yapar bu millet gözünü kırpmadan!
çünkü düşmanda ender rastlanan,
birşey vardı bizde,
inanç...
egeli yiğitler, efeler!
Aydın, Denizli, Muğla, Manisa,
özetle Batı Anadolu'nun,
mert delikanlıları
ve onları doğuran analar,
bizim analarımız.
'vatan anamdır komutanım.'
demişti ya Mehmet.
evet, vatan bizim anamızdır,
namusumuz, her şeyimizdir.
onu koruyup kollamak için,
gerekirse ölür,şehid oluruz.
keşke şehidlik makamına yükselmek,
o kadar kolay olsaydı.
doğru söylemek gerekirse,
efelik bizim kanımıza işlemiş,
hepimiz birer efeyiz.