Efe Kadın Şiiri - Özkan Büyükburçoğlu

Kasım sonuydu İzmir soğuktu,
Tarihi kent pazarı salı günüydü,
Eskimiş kimsesiz konak önünde,
Kaldırım üzeri eğreti bir tezgah,
Yaşı sekseni aşmış pazarcı teyze,
Üşümüş elleri hava rüzgarlı,
Önünde üç beş yeşil ot, biraz kestane,
Zincir kefeli paslı terazi,
Şive köylü oturuşu biraz efeli,
Selam verdim çöktüm sağına,
Hürmet etti keçe serdi altıma,
Baktım avuçları kara ceviz kınası,
Tuttum öptüm nasırlı ellerinden,
Baktı fersiz gözleriyle taa içime,
Dedim ki teyzem tevellüt nedir,
Dedi ki “Cumhuriyet’tir.”
Babam dedi dağdaydı kuvvaydı,
Efeydi, tüfeği çapraz asardı,
Pek az hatırlarım erken göçtü,
Beni şu arkamdaki dağlar büyüttü.
Bak dedi şu dayandığım şaşalı konağa,
Kim bilir kimleri kendi gibi eskitti,
Metruk olmuş kimsesiz benim gibi,
Hiç tamah etmedim konağa barka,
Toprağın verdiği ile girem toprağa.

Kalktım, oda kalktı yerinden,
Sanki şaha kalkmış bir dağ gibiydi,
Sustuk; ikimizde konuştuk gönülden,
Tuttum tekrar öptüm kınalı ellerinden,
Ayrılırken bana öyle mütebessim baktı,
Ben ise ona sanki annem.