Ef’alimi Şiiri - Mustafa Turhan

Dünya ya ayak uyduramayan insanoğlu, onun saldığı zehirlerle, gün be gün, çoğul duygu ve düşünceleri, mülahazaları, zihniyeti ve bakış açıları ile birlikte fikri gözü - kulağı da zehirlenmekte, kendi ile birlikte dünyaya teşrif eden hak varlığından bu zehirlerle uzaklaşmakta, alışılmışlık denen o dehşet saçan, tüyler ürperten benlik duvarı, utanç duvarlarını aşmakta, insan da çaresizliğe yenilmektedir. Bu fevkalâdelikten sıyrılmanın tek yolu ise, direkt kendin olduğu gibi; değil dünya, alemleri onun yüzü hürmetine yarattım denen sevgiliden, sevgilisinden, dostundan imdat, meded ve istimdat almak gerektir diye düşünsek belki bir faydası olur, kendini kendimizde halk ettiği gibi, kendini kendimizde de izhar eder inşallah. Tüm selamlar habibinin üstüne gelsin.