Edward Şiiri - William Antony Bernardo

Adam son kez baktı kadına,
Aşık olduğu kadına.
Aşık olduğu kadının,
Mavi gözleri,
Bakıyordu ona.
Hava bulutlu,
Bir sonbahar akşamı,
Saat 5'e doğru gelirken,
Yağmur başladı.
Adam hâlâ umutlu,
Margaret konuştu.
- Seni çok sevdim bilir misin Edward?
- Ne kadar sevdin beni?
- Nasıl anlatayım sana?
- Yüreklerimiz konuşsun.
Sustular.
Öyle sustular ki, ağaçlar hışırdamadı.
Kırık çatıdan içeri su dolmadı.
Yaşlı kedi eve girmek için cama vurmadı.
Öyle bir akşam oldu işte,
Soğuk, donuk bir akşam.
Margaret sustu bu sefer,
Edward konuştu.
Elinde bir fincan Kolombiya kahvesi,
Çatallaştı sesi.
- Bilir misin sevgili Margaret?
- Biliyorum sevgili Edward.
Yapılacaktı 3 aya kadar,
Nişan töreni.
Birkaç arkadaş,
Bembeyaz bir smokin,
Masmavi bir elbise.
Bolca çiçek,
Sağdıç ve nedime.
Sonraki birkaç gün,
Araları çok soğuktu.
Kasım ayı böyle geçti.
Bir gün karşılıklı kahve içerken,
Başladı söze Edward.
Sanki anlamış gibi,
Ağlamaklıydı Margaret.
- Sevgili Margaret, zamanı gelmedi mi?
- Çoktan geldi.
İçerisi dünden soğuk.
Margaret aldı paltosunu,
Son kez baktı eve.
Ne zamanlar geçmişti bu yerde.
Dur dese o an Edward,
Dururdu seve seve.
Ne Edward dur dedi,
Ne Margaret bekledi.
Margaret son kez elini tuttu,
Elini kalbine koydu.
- Seni çok sevdim,
- Buna devam edeceğim.
-Bir gün kader bizi yine karşılaştırırsa,
O zaman görüşelim.
- Ne zaman baksam gözüne...
Edward araya girdi,
Ağladı, boğuldu hüzüne.
Sarıldılar.
5.45 treni,
Manchester son durak.
Margaret evden çıktı,
Edward onu takip etti.
Baktı Margaret'ın yüzüne,
Margaret trenden inmedi.
Hala inanabilirdi sözüne,
Trenden inerdi.
O Manchester'a gitti.
Şimdi sonbahar çok soğuk,
Yağmur yağıyor,
Kırık çatıdan eve,
Su doluyor.
Edward günlerce konuşmadı,
Margaret gizlice ağladı.
Sonraki aylar boyunca,
İkisi de çok pişmandı.
Bir kağıt giriyor pencereden,
Edward'ın olduğu yere,
Tam kalbine.
Umut işte.