Edirne Otobüs Terminali

Yıl bin dokuz yüz yetmiş altı,
Aylardan mayıs.
Her gün şafak vakti uyanıp,
Usulca uzaklaşırken okuldan
İlk hedefim,
Edirne Otobüs Terminal büfesi olurdu.
Elimde Vatan Gazetesi,
Hemen çekilirdim bir kenara,
Bir solukta biterdi o günün hikayesi.
Darağacında Üç Fidan’’ın acısı,
Göğsümün üstüne hiç inmeyecekmiş gibi otururdu.

Faşizme geçit yok diyenlerin,
Bağnazlığın,sömürünün,karanlığın,
Üstüne üstüne gidenlerin.
Denizlerin,Yusufların,Hüseyinlerin
Koca yürekleri karşısında,
Emperyalizmin işkencecileri,
Yusuf yusufmuşlar o gün...
’’Yaşasın bağımsız Türkiye !…’’ sesleri,
Yankılanırken isyankar isyankar,
Bozulmuş gecenin sessizliği.
Yıl bin dokuz yüz yetmiş iki
Ulucanlar Merkez Cezaevi,
Sözün bitmesini beklemeden çekmişler tabureyi.

Deniz’ler dalgalanmış,
Hüseyinler inanmış,
Yusuflar birer aslanmış o gün.
Nice Hüseyinler,nice Yusuflar,nice Denizler doğmuş o gün.
Fabrikadaki işçiye,
Tarladaki çiftçiye,
Üniversitedeki öğrenciye,
Güneş güneş ölümüne yürümüşler o gün.

Radyolardan yarım yamalık duyduklarımızı,
Yürekli gazeteler öyle yazdı
İnanmıyorsanız bakın o günlerin manşetlerine.
Daldaki zeytine,
Kaldırımda ki taşa,
Musluktaki suya,
Düşüyor tarihi birer not o gün.
Darağacında Üç Fidan hiç bir zaman,
Unutulmadı,unutulmaz,unutulmayacak.
Hep altı mayıslarda,
Aydınlık Türkiye sesleri,
Bayrak bayrak dalgalanıyor,hep dalgalanacak.

1979