Hani buluşurduk ya hafta sonları,
Irmağın kıyısında.
Altından geçerken bir alkış tufanıyla yapraklar
Selamlarken bizi
Hani bakardın ya yaslanıp omzuma
Düşlerimizi süsleyen bir gülücükle yıllara.
Unuttun mu Selimiye havlusunu?
Oturur minarenin kapısına
Çünkü en sakin, en sessiz yer orası olurdu
Üfürürdük mutluluk hayallerimizi havaya.
Unuttun mu
Kapalı Çarşı’da ki buluşmalarımızı ?
Karşılaşır karşılaşmaz kucaklaşır
Dünyalar bizim olurdu.
Ya set boyu yürüyüşlerimiz
Unuttun mu
Şarkılar söylerken serçeler
Sözleşmişler gibi hep bir ağızdan Her defasında
Mutluluktan uçururlardı bizi.
Koroları da ne muhteşem olurdu hani.
Unuttun mu en son gidişimizde
Yetmiş altı baharında.
Gözlerin dolmuş
Gerçekten uğurlanıyormuşuz gibi dönüp arkana
El sallamıştın kuşlara.
Bir yıl sonra karşılaştık.
O el sallayışın geldi aklıma
O kuşlar gibiydin
Sahi neydi o halin
Kanatlanıp gitmiştin uzaklara.
1977
Kayıt Tarihi : 20.7.2021 01:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Edirne Erkek Öğretmen Okulu'nda okurken bir kız arkadaşım vardı. Fırsat buldukça buluşur, gezer tozar, bol bol sohbet ederdik. Ama ne oldu, nasıl oldu? Bir anlam veremedim. Anladığım ikimizde ilişkimizin değerini bilemedik. 1976 yılında okulum bitti. İlişkimiz de bitti. Adını koyamadık. Bir yıl sonra Edirne’ye gittim. Yolunu gözledim ve karşılaştık. Buluşalım dedim… ‘’ Bugün olmaz yarın ’’ dedi. Ama ben yarın gidiyorum dedim. Görüştükten sonra da gidebilirsin demesini bekledim. Hiç bir şey demedi. Şiir o günlerden.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!