Kalbimden süzülüp gelen mısralar,
Akın akın dökülürdü düşünceler dehlizine.
Ruhumun derinliklerinde saklı kalanlar
Gündüz olurdu amansız bir gece,
O vakit ortaya çıkardı birden bire.
Ve sen gözüküverirdin orada.
"Belki benim size,
Gece olduğum kadar
Yabancıydınız siz de bana.
Yanımdan gelip geçerdiniz,
Beni hiç bilmezdiniz.
Herşeye rağmen,
Yıllardan ve aylardan,
Bilinmez bir gün.
Bir akşam saati,
Ağaçlar ve tepeler arasında,
Unutulmuş buğulu bir mezarlık.
Tüm zamanlardan insanlara
Bazıları sanarlar ki,
İnsan yalnız soğuktan üşür.
Yalan efendim, katiyen yalan!
Korkunç, buzdan yapılmış kalplerden üşür.
Ve işte en güzel, en rengarenk baharlarda
Şafak vakti, etraf karanlık,
Uyuyordur şimdi tüm şehir.
Ve ben bu saatlerde,
Yine yalnız seni düşünürüm.
Her zaman olduğu gibi,
Aklım fikrim sen.
Ay huzmeleri süzülürdü mavi örtüden,
Güneşten çaldığı ışıkla hiç tereddüt etmeden.
Çok uzaklardan seslenirdi "Benim,ben!"
Ademoğlu cevap verirdi "Sensin,sen!"
Ay'ın arkasında sakladığı gizi hiç de düşünmeden.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!