Edepsiz Şiiri - Abbas Paksoy

Hani, Avrupa medeniydi, n'oldu.
Saygısızlık, medeniyet mi oldu.
Muhammed, gerçek medeni bir kuldu.
Bu hakaret nedir, böyle edepsiz.

İslam son din’dir, Muhammed son eşik.
Kuran'ı Kerim, el’inde nur, ışık,
Müslümanlar, Allah'a olmuş âşık.
Gel, sen de Müslüman ol, hey edepsiz.

Kırarım, senin el’ini, kol’unu.
Kapatırım, o karanlık yol’unu.
Rezil ettirmem, Allah, Resul’ünü.
Asıl rezil sensin, küstah edepsiz.

Bizler hak bildik, tüm Peygamberleri.
Sen, niçin tanımıyorsun, serseri.
Konuşur durursun, ileri geri.
Dil’ini ağzına, sok be edepsiz.

Din’in belirsiz, inin de belirsiz.
Yol’un belirsiz, yönün de belirsiz.
Dünyan belirsiz, sonun da belirsiz,
Hele dön de, aynaya bak edepsiz.

Bu ne biçim basın, nasıl özgürlük.
Bu ne biçim hürriyet, nasıl hürlük,
Bu ne biçim yaşamak, nasıl körlük,
Kör göz’lerini aç da, gör edepsiz.

Aslın, neslin, soyun, huyun belirsiz.
Ana, baba, emmi, dayın belirsiz.
Bacı, kardeş, damat, kayın belirsiz.
Hala, insan mıyım dersin, edepsiz.

Paksoy'um Türk'tür, din’i de hak İslam.
Bayrağım ay yıldızlı, inancım tam.
Muhammed peygamber, kitabım Kuran.
Sen, kim oluyorsun kine, edepsiz.