Edep Fakir Ar Dızlak ÖZGE Şiiri - Osman ...

I
Mor ışıklı âlemde mum olup da gören var,
Kavm-i âdem içinde edep fakir ar dızlak.
Kapı kapı dolaşıp nabza şerbet veren var,
İpek libas giyinmiş mir donunda er dızlak;
Üçmaymunu oynayan özü posa pir dızlak.
Şah damarı perdesiz ne mekânsız tören var,
Leb ucuyla mühürlü diplomada kir dızlak;
Gölge aslın omzunda ve âlem-i şer dızlak.
Ödünç soluk şişiren arkadaş var yaren var,
Ün meydansız bir varış afiş beleş kâr dızlak.

II
Ve zaman acımasız gelir geçer bir kasım,
Ne eğriler doğurur yağmurla şişen gönye.
Saklamaya değer mi koklanır mı bu resim;
Bin yaşa misalinden kaldırır kimi bünye,
İz düşürmez kâğıda gizlerken künye künye;
Edepten nasiplenen, sayar doğruya hasım.
Ey kırmızı kravat ey nakışlı mor penye!
İster ayları devir ister yıllardan gün ye;
Her kalemin ucunda damlayken isim isim,
Yeniden yuva yapar körde büyüyen tenya.

III
Koca âlem içinde göze batan bu âlem,
Posta posta rızalar onursuz bir talanı.
Ülküyü varlığından geri tutan bu âlem,
Sokmaya hazır olan andırarak yılanı,
Ham sevgiyle büyüler dili çatal olanı.
Geçe üç sabah beşte ölü yatan bu âlem,
Elifce uçmak için kardan tozak çalanı,
Üç kuruşluk nam ile kuşandırıp palanı;
Kargayı bülbül diye şaha satar bu âlem,
Bin bir düzme gülüşle onaylayıp yalanı.

Osman Öcal