Eden Bulur Şiiri - Adem Uysal

sarayın bahçıvanı koşarak,
padişahın huzuruna çıkar,
soluk soluğa anlatmaya başlar.
o anlattıkça, padişah güler.
hünkarım, devletlü padişahım der,
hani sizin o çok sevdiğiniz,
beyaz gül vardı ya,
hiç sormayın haşmetmaap!
işte o güle,
minicik sinekler çokmuş,
yiyip bitiriyorlar,
sağlam yerini bırakmıyorlar!
padişah güler;
hiç dokunma, eden bulur der.
bahçıvan, üzülerek dışarı çıkar.
bahçeye gittiğinde ne görsün?
küçük bir kuş o sinekleri,
birer birer yakalayıp yemez mi?
adamcağız tekrar koşar,
padişaha derdini anlatmak için.
padişah onu dinlemez bile;
ben sana ne dedim?
diye adama çıkışır.
bahçıvan kendisini derhal dışarı atar.
ne olup bitti acep diye,
yine bahçeye koşar.
o minik kuşu bir yılan yakalamış,
canlı canlı yutmaktadır.
bizimki 'inceldiği yerden kopsun.'
diyerek, elindeki kürekle, yılanın başını
gövdesinden ayırmaz mı?
hiç vakit kaybetmeden,
padişaha koşar,
ne yaptığını ona anlatır.
padişah gülerek;
ben sana demedim mi?
'eden bulur'