Eda Sönmez Şiirleri - Şair Eda Sönmez

Herşeyden vazgeçtiği zamanlardı...
Hep aynı köşeye kurardı tuvalini,
Hep aynı sokağa...
Fırça darbeleri hayat verirdi dilsiz duvarlara...
Bir sarhoşluk hissetti bedeninde biranda...
Kırmızı elbisesiyle süzülüp kayboldu Mona...

Hayır bayım...
Işıkları kapatamam siz istediniz diye...
Perdesiz odalarda cümbüşteyim dilsizim...
Cumbaların arkasına sığındım bercesteyim...
Küstahmıyım çokca?...
Bu sizi şaşrtmasın...

Gel!!!

Kaybol yüreğimde...

Yolunu kaybetmiş ürkek bir ceylan...
Ökseye tutulmuş bir kuş misali...

Biliyorum geleceksin
Ve ben hep aynı yerde bekleyeceğim
Elimde yaşanmamış hatıraların izleri duracak
Derin bir sessizlik olacak yine
Gözlerine bakınca kıyametler kopacak
Yanaklarıma düşen her damla anlatacak beni sana

Solmuş çiçeklerin taç yaprakları saçlarıma dolananlar...
Sisli bir tepenin arkasından gün batımını izliyorum...
Yüreğimde can kesikleri...
Hangi el silebilir Buğulu gözlerimi...
Yorgun yüreğim sevişine müptela...
Kaç kere sarmaya çalıştım kesiklerim den süzülen acılarımı...

Bir hayale daldım gecenin derinliğinde...
Nazlı nazlı yağan kartaneleri altında dans ediyordum gözlerim kapalı...
Çokta cürretkardım hani...
Çırılçıplak düşlerimi bıraktım gecenin kanatlarına...
Gizli bir gözün izlediği hissindeydim...Şömine,kar ve şiir üçlüsü...
Aşk şarabı tadında dudaklarımdan damlayan...

Dedi ki!...
Eyyy şir'ime bahis olan dilber yüreğinin kıyısında düş olmayı beklediğimi görmezmisin.....
Yoksa düştüm de o cennet'ül baki ye benmiyim benden bi haber...
Dedim ki!...
Ey şiirlerimin adsız efendisi
ey şairi müstesna.ben ki şeref duyarım dilberi râna olmaya....

Boşa yazmamış şairler boşa
Kaderde ne varsa o gelir başa
Kalemim kağıda kan kusa kusa
Okuyup anlamayan insan değilmiş

Gecenin kederi,aşığa derdi

Puslu bir gece daha
Dumanlar sarıyor,bir çığlık kopuyor daracık sokaklarda.
Kim bilir nelere gebe bu gece...
İsyan çıkaran duygular, rüyaları kurban ediyor ,kabuslarla dalıyor uykulara.
Bir yanı yırtık, sararmış, kırışmış bir resim,titreyen ellerinde.
Sağa sola yalpalaya yalpalaya yaklaşıyor usulca.

11 Ağustos pazar...
İşte zamanı geldi
32 sene sonra yazdığım son mektup!
Alışılmışın dışında birşey yapmak beni biraz korkutsa da,yüzleşmem gerektiğini biliyorum.
Nefesim kesiliyor, ellerim titriyor yazarken .
Sanırım derin bir nefes alıp başlamalıyım yazmaya...