Yaşamı içinde barındıran hayat
Her şeyin var ne diye bana sataşırsın?
Gökyüzü sana ait huzuru sen yarattın
Ne diye santim santim kurduğum hayatımı bozarsın?
Ey sayısız yaşamı çemberinden geçiren hayat!
Ey, Kemal'in Neferi!
Bu toprak senin.. bu yurt senin.
Ey, İslamın masumiyeti!
Bu toprak senin.. bu yurt senin.
Varsa şayet bir düşman nefesi yurdumda;
Düşüyorum Adana'nın yollarına.. seni arıyorum.
Seni bulmak istiyorum; kaldırımlarda
giysilerimin ceplerinde yoksun çünkü..
Dışarıda arıyorum.
Düşüyorum sokaklara sokak sokak arıyorum seni
köşe başlarına özenle bakıyorum.
Onu seviyorum
Gülümseyişiyle.
Ağladığını görmedim hiç
yaşama umudumu onda kazandım
ve kaybetmeyi de istemedim hiç..
Kimse yok. Belki de sorun budur. Kimsenin olmayışı.
Kendinden başka, ve yalnızlığın bir halta yaramayışı.
Kimse yok. Cümlelerden ve yırtılmaya müsait defterlerden başka.
Oysa kalp her zaman namüsaittir mutluluğa.
Nasılsın diyorlar?
Biraz kalbi kırılmış biraz düşmüş parçalanmış...
Biraz diyorum çok az umutlu ama şevki yok.
Hüzün doluyum diyorum
kalbim atmıyormuş gibi hissediyorum
acıyı hissediyorum
Ne acı şey 'özledim' diyerek başlamak bir şiire daha
Ne acı şey mısraların seni anması her defasında..
Unutamamak değil de unutması insanın
Unutmaya ihtiyaç duymak ne acı şey.
İster miydim böyle olmasını?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!