Ecinni Nüveleri Şiiri - Murat Hüseyin Gür

Ruhları gönlünce devşirmeyi bekleyen bir mezar, Gecenin sağrılarına gizlenen bir kurt gibi Gözlerine pusu kuruyor okyanuslar Yeşilliklerin gizlediği Tuzla yıkanmış bebekleri sarmalar bedenin Masallarına saklanır ardıçlar Ellerin denizlere kesilir Mavi yüklü bir kentin damarları, okşandıkça büyülenir Oysa nehirleri yanıltır geciken sabahlar Gümüşten perilere bezenir toprak Ordular çoktan silahlarını bırakmıştır aksayan, ayrışık baharlarında Şimdi neden bir isim verilmez bebeklere? Neden bir dua okunmaz kulaklarına? Gülmemişler hiç, hiç ve eksik Çekmişler uzun kısa kulaklarından Tutturmuşlar olur olmaz nefessiz soluklara Derken başımı kaldırdım bir an Döndüm, döndüm etrafımda milyon kez de yine bulamadım, Düşümün azmettirdiği, limoni ekşiliği Döndüm, semasında kapattım kapılarımı Vitrayları kırdım ve korktum sonra bir an, ah bir uğuldasam Ah, bir de sığınsam, bağırsam, çağırsam... Perde inecek gibiydi gecenin gözlerine Bir yerlerine inme gelmesinden korktum perilerin inmelerden korktum, inlemelerden. Eşiklerime dayanan cesetlerini gördüm Ne ara geldin kavminle kanayan surlarıma? Neydi gizli çehrelerin, silerken güneşin izlerini? Gecelerce rahminden ölümler dökülür yüzüme Yaralıyım Lut! Çocuklar var Lut! Olmaz Lut! İzin verme Lut! Unut, unut ve kapat kapılarımı susuzluğa Yaralıdır artık bozkır, titrer karanlığı Cüzamlı bir kadının kollarında birikir Süryani toprak Sen ne desen o yakışır, anne de ona gulyabani de fahişe de Toprak kadındır, yaralı ve kadirdir Unutma sevgilim, unutma Bozkırın sağrılarında, Yağmur, toprağa değmedikçe asildir.