Duygular Ölmez Şiiri - Dinmez Er

Her gece rüyalarıma giriyor,
Düşler sarayının kilitlerini açıyorum.
Parıltılı pınarların arı sularında yıkanıyorum.
Ruhunu kiralamış sarayın umurunda değildi,
Kentin küflü sokaklarında dolanıp durdum.
Kimselerin haberi bile olmadı,
Akıllarından bile geçirmediler,
Düşler sarayının uyurgezer muhafızları
Belki görmediler, görmezden geldiler,
Kendime sordum nedenini cevap alamadım.

Yürekte dinmemiş ağrıların izleri duruyor,
Tanış olmadığın bir kalbe içini dökmenin sebebi,
Niçini, nasılı, niyesi, gereği olmamalı…
Öylesine saf, berrak, temiz, abıhayat,
“Aç kapıyı ben geldim ey rüyalarımdaki sevgili”
Dediğim anda o kapı açıldıysa,
Rüyada da olsa,
İşte mucize denen şey olmuştur.
Her şeyden asude,
Her şeyden azade,
O an ki,
Sevmek fiilinin kana karıştığı andır.

Böyle başlayan rüya hep böyle devam eder mi?
Olmak ya da olmamak!
İşte asıl sorulması gereken soru bu,
El cevap!
Seven gönüller bunu aşmalı…
Gönendiğin mucizevi duyguların,
O gün sessizce gelişini kabullendiğin gibi,
Bir gün sessizce gitmesini hazmetmeyi bilmelisin.
Gerçek yalın, katı ve acı verici kabullenmelisin,
Gelen gitmişse kaderin cilvesine başın eğeceksin.

Gönlünde yeşeren en güzel duyguların sahibini,
Düşler sarayında kaybettin acısına dayanacaksın.
İçinde yaşattığın aşka ait değerler, umutlar
kayboldular,
Kendine ve gidene yanlış anlamlar yükleme,
Ne kendini suçla, ne gideni,
Gitmek gelmenin sonuydu bilmiyor muydun?
Her şey gibi aşkında bir başı bir sonu var!
Yol ver,
Gözyaşların içindeki kıraç toprakları sulasın,

Kötülüklerin kucağı gece siyah perde oluyor camlara,
Ölgün, sarı bir kandil gibi süzülüyor bulutlardan
mehtap,
Boynunu büken çiçeklerin hüzünler yağan
bakışlarında,
Dillerin lâl, gönüllerin melâl olduğu andır.
Düşünce değil, düşününce acıyor can,
Hataların en büyüğüydü sevdiğim kadar sevileceğime
inanmak,
Eceliyle ölmez duygular,*
Duygularında bir katili vardır muhakkak!

Çeşme / 2017. 05. 08 /

*Hz. Mevlana