Ecelime yürürken Şiiri - Mehmet Ali Güler

sürüne sürüne ecelime yürürken kanayan ayaklarım değil
kırk katlı bohçalara dürüp
günyüzü görmesin diye
üzerini gülücüklerle mühürlediğim
hatıralarımın mezarlığı, gönlümdür.

sanki bir el boğazıma sarılıyor
yadıma üşüşen efkarda.
yüzümün karanlığı aynada
her çizgi geçmişime sırıtıyor.

sürgün yedim artık
içine almaz beni hiçbir mekan
yaralanan, kalbura dönen yüreğimden
gizli gizli gözlerime
rahmet meltemleriyle
aralanan dar bir yerde
nefes alabiliyorum

beynimin dişlileri arasında
kendimi yiyorum
merhameti var edenin dergahında
bağışlanmayı bekliyorum