Ecelim Yetmeden Şiiri - İbrahim İbişoğlu

Yapma sevgilim, canıma doyurdun.
Öleceğim ben ecelim yetmeden.
Rezilliğimi aleme duyurdun.
Öleceğim ben ecelim yetmeden.

Gel. Etme, değilmisin ALLAH kulu?
Kapanıyor bak bir bir ümit yolu,
Her sözün acı. Kahır, zehir dolu,
Öleceğim ben ecelim yetmeden.

İnat etem sevgilim, aşkı çekmek zor,
Sensizlik bağrımda yara açan kor,
Mezarım olacak beklediğim yer,
Öleceğim ben ecelim yetmeden.

Yalvarırım gülme, aşkıma inan,
Sanada kalmaz bu hayat, bu cihan,
Aklıma gelipde andığım zaman,
Öleceğim ben ecelim yetmeden.

Bunca yalvarış yakarıştan sonra,
Hayat yarışından çıktıkdan sonra,
Kara toprak el uzattıktan sonra,
Öleceğim ben ecelim yetmeden.