Ecel Yeter Ölüm Gelir Şiiri - Abdullah O ...

Ne çare var şu cihanda,
Ölüm dedikleri nesne,
Ne çirkinden geri kalır,
Ne vaz geçer ki; bu yosma.

Ecel yeter ölüm gelir,
Mal-ü mülkün geri kalır,
Herkes ettiğini bulur,
Bu sağ demez, budur hasta.

Aşıkları aşkı yakar,
Münafığı mekri yıkar,
Kavuşunca dostlar bakar,
Dilemezler gayri nesne.

Nice nebi veli geçti,
Herkez bayrağını açtı,
Ecel şerbetinden içti,
Kimse bulmadı bir hasta.

Tahtı süleymanlar hanı,
Ruzigarla dürdü anı,
Şimdi yoktur nam-ı şanı,
Kavuştu o da dostuna.

Cihanın canı Mustafa,
Noldu car-ı yarı safa,
Dünya kime kılar vefa,
Ok attı küffar üstüne.

Dağlar taşlar atılacak,
Birbirine katılacak,
Ay yok güneş tutulacak,
Dilersen kaç yer üstüne.

Meftuni an çok ölümü,
Kimse bilmez encamını,
Son nefes hıfzet dinini,
Verme fırsat düşmanıma.