Ecel Utansın Şiiri - Fahri Bulut

ECEL UTANSIN
Yalnızlığı kader yazan el varsa,
Bedduadır o el kökten kırıla.
Yalnız olan yaşam ölümden zorsa,
Benden vazgeçmeyen tek gölgem kaldı,
Yalnızlığı yazan eller utansın…

Kapkara saçlarım kar beyaz oldu,
Dişlerime siyah çürükler kondu,
Güller kıskandıran gül benzim soldu,
Saçlarımı deli rüzgarlar yoldu,
Gençliğimi çalan yeller utansın…

Dizlerim dermansız, fersiz gözlerim,
Eriyor vücudum yavaş sözlerim,
Gençlik yıllarımı arar, özlerim,
Bilemem ki ömürden kaç yılım kaldı,
Yaşlıyı kınayan gençler utansın…

Kulaklarım alçak sesleri duymaz,
Gözlerim gözlükle uykuya varmaz,
Kollarım dermansız nazlı yar sarmaz,
Umutsuz günlerim kaygıya vardı,
Dünlerimi çalan yıllar utansın…

Ayaklarım yürü dersem zorlanır,
Midemde hazım yok kaslar harlanır,
Doktora söylesem sözüm arlanır,
Yalnızlık korkusu bünyemi sardı,
Yapa yalnız koyan beller utansın…

Kalemi sararken ellerim titrer,
Şiir yazsam derim, kağıdı yırtar,
Duygularım yoğun efkarım artar,
Öyle yalnızım ki çok keder verdi,
Elimi titreten kaslar utansın…

Dilerim ki akıl beni terk etmez,
Ölünceye kadar başımdan gitmez,
Akılsız başların belası bitmez,
İnsan yüce varlık akılla oldu,
Deliyi hor gören diller utansın…

Rızazade, sevmez oldu feleği,
Düşlerinde kaldı onca dileği,
Eledi ununu astı eleği,
Hazırlandı bekler beyaz beleği,
Fani olan canlar kabrine kondu,
Kapımızı çalan ecel utansın…
31.01.2021
Fahri Bulut Rızazade