Ecel Treni Şiiri - Alper Yıldız

Tren garı bir zaman,
Uğurlamalar başlangıç,
Yolcular tek tek 'an',
Vuslatlarda kırlangıç...

Zaman tüneli raylarda,
sevinç ve hüzün erir.
Bitmek bilmez yollarda,
giden belki geri gelir.

Buğulu camlara yaslanan,
kendinden geçmiş kafatası,
Bir lokma ecele yakalanan,
Boş dönecek sefer tası.

Gazeteye damlayan gözyaşları,
gizlenmek istensede 'an'lardan,
Göğün ağlama yağmurları,
Dışarıda başka zamanlardan.

Makinist bütün hasretiyle,
Düdüğe sarılıp inletir.
Üstünde beyaz kefeniyle,
Bize ölümü dinletir…