Ecel Şerbeti Şiiri - Tülay Bilgin

Araya bir ömür serdik, ayaklar altına
Kimi zaman ben ezdim, kimi zaman sen

Bu, zaman ne garip şey,
Aslında hep yerinde duruyor da

Akıp giden ömür.
Ezilen ben ve ya sen

Bazen tutup kaldırırız kolundan,
Bazen çiğneriz, ama hepsi sanki yalan.

Ne garip değil mi
Ben seni üzmek istemem,

Sen beni üzmek istemezsin.
Ama hep! Üzüntüyle geçer hayat

Sanki demler bizi!
Üzüntünün kollarında hayat

Kıvamı gelince içer ecel.
Aslında ben seni üzmedim, sende beni

Hayat demledi bizi,
Kıvamı tutunca ecel şerbeti!